|
اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر بهبود کیفیت زندگی و افزایش تاب‌آوری مراقبان بیماران دمانس
|
| دکتر عزت اله قدم پور، مطهره نصرت‌آبادی، پریسا پورآبادئی، دکتر فضل اله میردریکوند |
|
|
|
چکیده: (1316 مشاهده) |
هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر بهبود کیفیت زندگی و افزایش تاب‌آوری مراقبان بیماران دمانس بود. طرح پژوهش حاضر، نیمه آزمایشی از نوع پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه مراقبان بیماران دمانس در شهر اصفهان بود که به‌صورت در دسترس 30 نفر از مراقبان بیماران دمانس در کلینیک حافظه وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اصفهان انتخاب شدند و به‌صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه تقسیم شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه‌های کیفیت زندگی ویر و شربورن (1992) (SF-36) و تاب‌آوری (CD-RISC)؛ کانر و دیویدسون (2003) بودند که در دو مرحله‌ی پیش‌آزمون و پس‌آزمون توسط دو گروه آزمایش و کنترل تکمیل شدند؛ و تنها گروه آزمایش مورد درمان متمرکز بر شفقت (مبتنی بر طرح درمانی گیلبرت- 2009) در 10 جلسه 90 دقیقه‌ای قرار گرفتند و جهت جلوگیری از سو تعبیر گروه گواه درمانی بی‌ارتباط دریافت کردند. تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون پارامتریک، تحلیل کوواریانس چندمتغیری MANCOVA)) با استفاده از نرم‌افزار SPSS-21 صورت گرفت. نتایج نشان داد که گروه آزمایش افزایش معناداری را در تاب‌آوری و سه مؤلفه از کیفیت زندگی (سلامت عمومی، بهزیستی هیجانی و انرژی) بعد درمان نشان دادند. بر اساس یافته‌ها می‌توان گفت درمان متمرکز بر شفقت عامل تأثیرگذار مهمی بر بهبود کیفیت زندگی و افزایش تاب‌آوری در مراقبان بیماران دمانس است. |
|
| واژه‌های کلیدی: شفقت، کیفیت زندگی، تاب‌آوری، مراقبان، بیماران دمانس. |
|
|
متن کامل [PDF 1000 kb]
(101 دریافت)
|
|
نوع مطالعه: كاربردي |
موضوع مقاله:
تخصصي
|
|
|
|
|
|
