|
اثربخشی درمان کارآمدی هیجانی بر ناگویی هیجانی و خودکارآمدی بدنی بیماران مبتلابه دیابت نوع 2
|
| سارا فلاح کهن* |
|
|
|
چکیده: (70 مشاهده) |
پژوهش حاضر با هدف اثربخشی درمان کارآمدی هیجانی بر ناگویی هیجانی و خودکارآمدی بدنی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 انجام گرفت. این پژوهش کاربردی و از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس‌آزمون و گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 شهر تهران در سال 1402 بود که بامراجعه به انجمن دیابت شهر تهران 30 نفر از افرادی را که ملاک‌های ورود به پژوهش را داشتند از طریق نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند (15 نفر گروه آزمایش و 15 نفر گروه کنترل). گروه آزمایش 8 جلسه 90 دقیقه‌ای (هر هفته یک جلسه) درمان کارآمدی هیجانی مک کی و وست (2016) را دریافت کردند و گروه کنترل در لیست انتظار برای آموزش قرار گرفت. داده‌ها توسط نرم‌افزار SPSS نسخه 24 و با استفاده از تحلیل کوواریانس تحلیل شدند. نتایج نشان داد که درمان کارآمدی هیجانی بر ناگویی هیجانی و خودکارآمدی بدنی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل اثربخشی معناداری دارد (0/05>P)؛ به‌عبارت‌دیگر، درمان کارآمدی هیجانی باعث کاهش ناگویی هیجانی و ابعاد آن (دشواری در شناسایی احساسات؛ دشواری در توصیف احساسات و تفکر عینی ) و افزایش خودکارآمدی بدنی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 شد؛ بنابراین درمان کارآمدی هیجانی به بیماران دیابت نوع 2 کمک می‌کند تا با استفاده از پنج مؤلفه آگاهی از هیجان، پذیرش ذهن آگاهانه، عمل مبتنی بر ارزش‌ها، مقابله ذهن آگاهانه و تمرین مهارت‌های مبتنی بر مواجهه، هیجان‌های دشوار خود را شناسایی و به‌جای واکنش‌های غیرموثر و پاسخ‌های ناکارآمد رابطه جدید با هیجان‌های خود برقرار کنند که نتیجه استفاده از این مهارت‌ها کاهش ناگویی هیجانی و افزایش خودکارآمدی بدنی در بیماران می‌باشد.
|
|
| واژه‌های کلیدی: کارآمدی هیجانی، ناگویی هیجانی، خودکارآمدی بدنی، دیابت نوع 2. |
|
|
متن کامل [PDF 662 kb]
(29 دریافت)
|
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي
|
|
|
|
|
|
.jpg)
