هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی روش تدریس هم شاگردی بر کاهش اهمال‌کاری تحصیلی دانش آموزان ابتدایی بود. روش پژوهش آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل همراه با مرحله پیگیری 2 ماهه بود. جامعه آماری کلیه دانش آموزان ابتدایی شهر تهران در سال تحصیلی 1401-1400 بودند.در مرحله اول با استفاده از روش نمونه‌گیری در دسترس تعداد 30 نفر انتخاب و سپس به شیوه تصادفی ساده در یک گروه آزمایش (15 نفر) و یک گروه کنترل (15 نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش تحت روش تدریس هم شاگردی قرار گرفتند؛ اما گروه کنترل هیچ‌گونه مداخله ای از روش تدریس هم شاگردی دریافت نکردو در لیست انتظار باقی ماند. ازپرسشنامه اهمال‌کاری تحصیلی (APQ) سواری (1390)به‌منظور گردآوری اطلاعات استفاده شد. تجزیه‌وتحلیل اطلاعات به‌دست‌آمده از اجرای پرسشنامه ها از طریق نرم افزار SPSS نسخه 24 در دو بخش توصیفی و استنباطی (تحلیل واریانس آمیخته و آزمون تعقیبی بن فرونی) انجام پذیرفت. نتایج نشان داد روش تدریس همشاگردی در مرحله پس‌آزمون و پیگیری نسبت به گروه کنترل اثربخشی معناداری بر کاهش اهمال‌کاری تحصیلی دانش آموزان داشته است (0/05>P). بر اساس نتایج پژوهش حاضر، می توان گفت که روش تدریس هم شاگردی می تواند به‌عنوان یک شیوه آموزشی مناسب برای کاهش اهمال‌کاری تحصیلی دانش آموزان در مدارس ابتدایی به‌کاربرده شود.
شکوهی راحله، دانشفر فاطمه، کیالاشکی فاطمه. اثربخشی روش تدریس هم شاگردی بر کاهش اهمال‌کاری تحصیلی دانش‌آموزان ابتدایی پیشرفت های نوین در علوم رفتاری ۱۴۰۱; ۷ (۵۵) :۳۹۵-۳۸۸
.jpg)
